History of forestry in Iceland

Í gær kom út myndand á ensku um Sögu slenskrar skógræktar. Tilvalið að deila með erlendum vinum okkar.

History of Icelandic forestry, english narrator

Saga skógræktar á Íslandi, íslenskur þulur

English

History of Forestry in Iceland

A long time ago, all kinds of plant species that are now considered exotic grew in Iceland, such as the giant Sequoia, the Redwood, the Beech and the Oak. But then came the Ice Age.

When the Norwegians first laid eyes on Iceland, the land was covered with graceful birch and reed trees, all the way from the shore to the glaciers. The land was so fertile that they began to settle.

A century ago, people were concerned about soil being washed out to sea. It was obvious that the land was giving way and the surface vegetation was very fragile.

State forestry and land reclamation trace their origins to the Act on Forestry and Protection against Land Swelling, which was passed in 1907. According to this, both were to be the tasks of the Forestry Director, and this remained the case until 1914, when the responsibility for land reclamation was transferred to the Icelandic Agricultural Society. After that, forestry and land reclamation projects developed separately for 110 years. Now it is a new beginning and it is difficult to say where it will lead or how long it will last.

Thanks to the Danes, in the early twentieth century, sufficient knowledge reached Icelanders to try useful tree species for cultivation.

Numerous species and various variations of cultivation were tested. The results were up and down, but it was more often than not surprising how our barren land could nurture these small plants.

The State Forestry Administration, -formerly and since called the Forestry Administration-, kept cultivation going in all quarters of the country, on land that now serves as national forests. The national forests now contain our largest and most majestic trees, many of which grow with the same vigor as they do in Scandinavia.

Public interest grew and, in the spirit of a youth association, even more forests were planted under the banner of the Icelandic Forestry Association. Iceland’s forest resources were growing.

Late in the century, forestry on farms began. The state encouraged farmers to cultivate commercial forests and largely financed new forests on their land. As a result, farmers received growing forests and all the benefits that came from them, debt-free.

Now, the Land and Forestry Association, the Forestry Association and forestry on farms have been united under one umbrella, called Land and Forest. That institution is a source of knowledge and research for the present and the future. Forest farmers, who previously stood together under the banner of the “National Forest Owners’ Association”, are now a growing branch of the Icelandic Farmers’ Association.

The benefits of forestry are undeniable. They are real. In Iceland, we grow many valuable tree species. Livestock enjoys the shelter offered by trees. The public enjoys outdoor recreation. Harvests are more secure and larger with shelterbelts. And countless other things.

But times change while the forest grows. The main building material of trees, the carbon found in the atmosphere, has now also become the main financing for new forestry around the world. The perspectives of benefits, land improvement, shelter, wood and outdoor recreation have now taken second place.

Is the carbon sequestration market taking over? What does the future of forestry look like for the next generations of Iceland? History tells us that even if new types of forest uses see the light of day, the old ones do not disappear. Timber production, outdoor recreation, soil protection and many other things do not cease to be important functions of forests,

even though carbon sequestration is added. The art will lie in making all the functions work together in the most beneficial way for forest owners and society as a whole.

---

Íslenska

Fyrir langa löngu uxu alls konar  plöntutegundir á Íslandi, sem nú þykja framandi, svo sem risavaxinn Mammútviður, Degli, beiki og eik.   En svo kom ísöld.

Þegar Norðmenn gáfu Íslandi fyrst auga var landið þakið þokkafullum birki- og reynitrjám, alla leið frá fjöru til jökla.   Landið var svo búsældarlegt að þeir hófu landnám.

Fyrir öld síðan hafði fólk áhyggjur af jarðvegi sem fyki á haf út. Það þótti augljóst að svörðurinn var að gefa eftir og yfirborðsgróðurinn var mjög viðkvæmur.

Skógrækt og landgræðsla á vegum ríkisins rekja upphaf sitt til laga um skógrækt og varnir gegn uppblæstri lands sem sett voru árið 1907. Samkvæmt þeim átti hvort tveggja að vera verkefni embættis skógræktarstjóra, og svo var til ársins 1914 þegar umsjón með landgræðslu var flutt til Búnaðarfélags Íslands. Eftir það þróuðust verkefni í skógrækt og landgræðslu í sitt hvoru lagi í 110 ár. Nú er nýtt upphaf og erfitt að segja til hvers það leiðir eða hversu lengi það stendur.

Þökk sé Dönum, snemma á tuttugustu öldinni, barst nægileg þekking til Íslendinga til að reyna notadrjúgar trjátegundir til ræktunar. 

Fjölmargar tegundir og ýmiskonar tilbrigði við ræktunina voru prófaðar. Árangurinn var upp og niður, en þó kom það oftar en ekki á óvart hvað hrjóstrugt landið okkar gat gert til að fóstra þessar litlu plöntur.

Skógrækt ríkisins, -sem áður og eftir hét Skógræktin-, hélt ræktuninni til streitu í öllum landsfjórðungum, á landi sem nú gegnir hlutverki þjóðskóga. Í þjóðskógunum eru nú okkar stærstu og tignarlegustu tré, þar sem mörg vaxa með sama þrótti og þau gera í Skandinavíu.

Áhugi meðal almennings óx og í ungmannafélags-anda voru gróðursettir enn fleiri skógar undir merkjum Skógræktarfélags Íslands. Skógarauðlind Íslendinga var að vaxa úr grasi.

Seint á öldinni sem leið hófst skógrækt á bújörðum. Ríkið hvatti bændur til nytjaskógræktar og fjármagnaði að mestu nýskógrækt á þeirra landi. Bændur fengu fyrir vikið uppvaxandi skóg og allar þær nytjar sem af þeim hlutust, -skuldlaust. 

Nú hefur Landgræðslan, Skógræktin og skógrækt á bújörðum verið sameinuð undir einn hatt, sem heitir Land og Skógur. Sú stofnun mun vera þekkingar og rannsóknarbrunnur inn í komandi framtíð. Skógarbændur, sem áður stóðu saman undir flaggi „Landssamtaka skógareigenda“ eru nú vaxandi búgrein innan Bændasamtaka Íslands.

Ávinningur skógræktar er ótvíræður. Hann er raunverulegur. Á Íslandi ræktum við margar álitlegar trjátegundir. Búpeningur nýtur skjóls í boði trjánna. Almenningur nýtur útivistar. Uppskera er tryggari og meiri með skjólbeltum. Og ótal-margt fleira.

En tímarnir breytast á meðan skógurinn vex. Megin byggingarefni trjánna, kolefnið sem fyrirfinnst í andrúmsloftinu, er nú einnig orðið megin fjármögnun nýskógræktar víða um veröld. Sjónarmið nytjanna, landbótanna, skjólsins, viðarins og útivistarinnar er nú komið í önnur sæti.

Er markaður kolefnisbindingar að taka yfir? Hvernig lýtur framtíð skógræktar út fyrir næstu kynslóðir Íslands? Sagan segir okkur að þótt ný tegund skógarnytja líti dagsins ljós hverfa þær gömlu ekki þar með. Timburframleiðsla, útivist, jarðvegsvernd o.m.fl. hætta ekki að vera mikilvæg hlutverk skóga þó að kolefnisbinding bætist við. Kúnstin mun felast í því að láta öll hlutverkin vinna saman á sem hagfeldastan hátt fyrir skógareigendur og samfélagið allt.

Höfundur er Hlynur Gauti Sigurðsson

Byrtist fyrst í Bændablaðinu, 20. tölublað 7.nóv 2024 bls 48